Het is makkelijker om ongemakkelijke, vervelende gevoelens weg te stoppen. Altijd zo gedaan. Doen alsof ze er niet zijn. Daar was ik heel goed in. Het ontkennen van de realiteit. Want nee NU is geen goed moment, NU komt het echt niet uit. Ze negeren, over ze heen lachen, doorgaan, druk zijn , afleiding zoeken, weg eten, me liever zorgen maken om anderen, drama creëren,...
maar als ik het NU steeds wegdruk...wat blijft er dan over van LEVEN? Want nu leef ik, wat morgen is, is onwetend.
en dan als een onder de oppervlakte borrelende vulkaan de grote onvermijdelijke uitbraak. Het is onmogelijk om het ,wat het ook is nog tegen te houden. Mijn lichaam huilde en wilde niet meer stoppen met huilen. Het topje van de ijsberg.
ergens wist ik altijd dat ze er waren....teveel om aandacht aan te geven, te pijnlijk wellicht, dus ja dan maar uitstellen. Want je voelt ergens aan dat het niet fijn zou zijn (understatement) maar je weet niet hoe het echt zou zijn. Als je toch eens durfde te voelen ...
nu weet ik dat voelen en overgave in het niet weten, controle loslaten ...dat dat me meer en meer bij mezelf bracht. De verbinding met mijn lichaam, de verbinding met mezelf ,de verbinding met mijn intuïtie, de verbinding met mijn ziel. Het is een mooie reis. Steeds dichter bij mezelf komen.
gewoon voelen en je overgeven lijkt zo makkelijk maar geloof me het soms allesbehalve dan dat, iig voor mij WAS dat zo.
Marianne Williamson schreef in een gedicht dat je grootste angst je grootste kracht is. Nou dan is dat bij mij VOELEN en verbinden.
wie weet herken je iets van wat ik schrijf. Laat dat dan een bemoediging zijn, voor als je voelt dat je er klaar voor bent ...om stap voor stap vanuit je hoofd te komen en te voelen. Want dat is LEVEN In verbinding zijn met alles dat IS. Voor mij voelt dat steeds meer als een glimlach door mijn lichaam, een tevreden gevoel van binnen. Thuis bij mezelf. Als een vis in het water.
Reactie plaatsen
Reacties