Jouw lichaam weet de weg
Ik voelde allang dat ik daar wilde zijn. Wachtte nog op een volledige Ja qua timing.
Lichaams BEWUSTZIJN in een opstelling
Daar sta je dan, midden in de spotlights. Iets wat ik verschrikkelijk spannend vond en alles in mij schreeuwde NEE...... kaken stijf op elkaar en nee niet daar in het middelpunt staan, maar toch ook weer wel.
Een hele groep die naar je kijkt. Alle ogen en oren op je gericht. Dat vond ik wel een dingetje. Mijn hoofd wilde niet .
Mijn lichaam wist. Ik moet daar zijn . Het is tijd. Om dat geen wat mij vasthoudt, wat mij ,wat ik achterhoud AAN te KIJKEN ( in termen van opstelling) En dat voelde vooral als heel veel spanning en pijn in mijn rug die weken voor die tijd toenam, net als een pijnlijke openbaring.
Wat het iets is maakte niet uit. Het doet er niet toe . Het was er NU , het belemmerde mij NU al zo lang en het wilde NU aandacht.
Er stonden 2 deelnemers in de ruimte.
Ik mocht een plaats innemen. De ontmoeting met representant 1 (achteraf hoorde ik dat zij stond voor het leven) vond ik heel fijn. Een heerlijk ontspannen gevoel. Toen kwam er 2 erbij. Waarvan een mijn dochter en de ander IETS was . Het deel van wat ik niet wist wat het was kwam in het veld. Ik verstijfde, de spanning was om te snijden, ik had het gevoel helemaal vast te zitten en niet te kunnen bewegen. Ik keek steeds heen en weer tussen het leven en het wat me vast in de greep hield.
Toen werd ik uitgenodigd om het aan te kijken. Niet te omschrijven hoe moeilijk dat was om gewoon te kijken. Ik stond oog in oog met DAT.
Mijn lichaam huilde tranen die ik niet meer kon stoppen, ik durfde bijna niet te kijken zo intens eng en pijnlijk dat het voelde. En toch deed ik het. Want mijn lichaam is veilig. De setting is veilig. Mijn lichaam begon te trillen van binnenin van top tot teen. Eenmaal uitgetrild voelde het als of er iets afgeschud was. Alsof er een grote last van mijn schouders en rug is gevallen. En toen de ontmoeting en omarming met het LEVEN...onwennig en fijn en rustig. Een diepe zucht van opluchting ontspanning in de omarming met het leven.
De representant die voor mijn dochter stond draaide zich langzaam bij. Ik sprak olv Suzanne woorden uit die ik me deels herinner deels niet. Dat doet er niet toe.
Wat ben ik steeds weer onder de indruk hoe magisch het veld en het lichaamsbewustzijn samen werken. Of dat nou via een familieopstelling of een andere vorm van bewustzijns'werk' is.
Ik ben Susanne van het Ja Instituut - Eerlijk, veilig en dienend aan dat wat zichtbaar wil worden op dat moment - en iedereen die die dag deel uitmaakte heel DANKBAAR.
Reactie plaatsen
Reacties